Galafeest

‘Nou, wat vind je ervan?’ De jongste betreedt de huiskamer in een pastelblauwe jurk. ‘Fiet fiew’, zeg ik. ‘Maar waar is het voor?’

Ik krijg de blik die zegt pahaap-doe-nor-maal. ‘Dat weet je best.’ Koortsachtig graaf ik in mijn geheugen, maar het kwartje valt niet. De sarcastische opmerkingen die alle vaders tussen de veertig en de vijfenvijftig herkennen, vallen vervolgens als rijpe appels. Intredende dementie, zo luidt één van de diagnoses. Morgen blijkt het eindexamengala te zijn.

‘Huh, maar morgen is een donderdagavond in april’, zeg ik verbaasd. ‘Je moet nog beginnen aan de eindexamens.’ Die veranderde datum blijkt iets nieuws te zijn. Er zijn allerlei mails over binnengekomen. Schoorvoetend beken ik dat ik de mails van school niet meer zo goed lees. Van de door mij ooit zo frequent bezochte website waarop alle rapportcijfers worden bijgehouden, heb ik de code ook niet meer. Dat is geen kwestie van desinteresse, maar van vertrouwen. Haar oudere zus en broer hebben bewezen dat veel van mijn ouderlijke angsten onterecht waren.

Ondertussen maakt mijn verbazing plaats voor een kritische vraag. ‘Waarom is dat gala in vredesnaam niet in juli?’ Het antwoord klinkt aanvankelijk best logisch. ‘Omdat het anders zo sneu is voor de gezakten.’

Ik knik begripvol naar de dochter. Ze ziet er nog mooier uit dan ze toch al is, zo in haar pastelblauwe jurk. En ik zeg tegen haar dat ze er nog mooier uitziet dan ze toch al is. Als ze boven is, meezingend met Billie Eilish, richt ik me tot de allerliefste. ‘Waar slaat dit eigenlijk op, een eindexamengala in april?’ De allerliefste voelt de bui alweer hangen en gaat de was maar eens ophangen. Maar mijn innerlijke brombeer is ontwaakt en sluipt mee naar het rekje. ‘Snowflakes’, mopper ik terwijl ik een wasknijper aangeef. ‘Schrijf er anders zo’n blogje over’, adviseert ze.

Omdat de was hangt, maar mijn boodschap blijft zweven, val ik jou ermee lastig. Met de gedachte dat er best vaak omslachtige veranderingen worden doorgevoerd om een relatief overzichtelijk probleem te verhelpen. De negatieve gevolgen van die omslachtige verandering worden weggeredeneerd vanuit het argument dat het kleine probleem nu toch maar mooi is verholpen.

‘Eerst inspanning, dan ontspanning’

Dat gala vond dus altijd begin juli plaats, in een sfeer van opluchting. Het feest markeerde de start van de meest onbekommerde zomer ooit. Maar vandaag verkeren de dochter en haar vriendinnen nog niet bepaald in zo’n uitbundige galastemming. Er zit nog vrees voor het onbekende in de tienerhoofden. Voor onverwachte vijfjes, voor een totale inzinking tijdens scheikunde, voor lekke banden en andere beren op de weg. Het regent en het is koud, dat helpt ook al niet mee. De statistische kans op heerlijk weer is begin juli aanzienlijk groter dan in april.

Mijn grootste bezwaar is de ontkoppeling met de levering van een prestatie. ‘Eerst inspanning, dan ontspanning.’ Dat is één van de levenslessen die wij onze kinderen proberen bij te brengen. De bedenkers van een eindexamengala-vóór-het-eindexamen hebben die les volgens mij niet zo goed begrepen.

Happier than ever, zingt Billie in haar slaapkamer. De pastelblauwe jurk hangt op een knaapje en ze blokt op polymerisatieprocessen.

De huldiging is voorbij, tijd voor de finale.