Thriller over vermiste blondine

[www.bedrijfsjournalistiek.nl, Ellen Weber, 4 maart 2013]

Snert eten in Zuidlaren, de putdeksel optillen van het riool waarin het lijk was verstopt en urenlang praten met inspecteurs. Voor de politie Drenthe schreef Bart de Haan van Maters & Hermsen de thriller ‘Dwaalsporen’, gebaseerd op een waargebeurde crime passionel.

De 24-jarige Grietje Nagelhout werd door haar vriend vermoord nadat ze hem had ontmaskerd als leugenaar. De man sloeg een kristallen schaal stuk op haar hoofd, verstopte haar in het riool en ging vervolgens op zoek naar het meisje dat hij zelf had vermoord. Het was in het jaar 2000 dat de moordenaar posters plakte in Zuidlaren en op televisie verscheen om zijn geliefde te vinden. “Je kunt er wel een boek over schrijven”, zei politievoorlichter Ernest Zinsmeyer tijdens een redactievergadering voor het personeelsblad. “Waarom doen we dat niet?”, vroeg de ingehuurde mediamaker Bart de Haan. Het was immers de bedoeling om de personeelsleden een cadeautje te geven om het einde te markeren van het Regiokorps dat opging in de Nationale Politie. Het extraatje werd een Scandinavische thriller die zich afspeelt in Drenthe.

Waarom kozen jullie voor deze zaak?
Bart: “Het was een mediagenieke en afgeronde zaak. Er zitten veel maatschappelijke trends in. Huiselijk geweld, schulden, narcisme, media-aandacht. Dat het een crime passionel werd, lag voor de hand. Moorden in het criminele circuit komen amper voor in Drenthe. Sowieso is de kans groter dat je in jouw eigen slaapkamer wordt vermoord dan in een duister steegje.”

Deze zaak werd opgelost in vijf weken. Lekker overzichtelijk!
“Dat was prettig. Maar toch moest ik nog behoorlijk speuren. Ik had helaas geen beschikking over de dossiers. Gelukkig had de verdachte de publiciteit opgezocht en kon ik televisieprogramma’s en krantenartikelen erop naslaan. Daarnaast heb ik veel betrokken politiemensen lang geïnterviewd en ook vrienden van het slachtoffer.”

De serveerster in de dorpskroeg beschrijf je wel erg nauwkeurig. Ben je veel in Zuidlaren geweest?
“Zeker. Het is heel Drents geworden. Die couleur locale is cruciaal. Ik heb sommige scènes bijna nagespeeld. Ben ik echt een broodje kroket gaan eten aan de Brink. Praatje pot met de mensen doen. Tof werk. De politiemensen vonden het gelukkig herkenbaar. Daar heb ik ook mijn best voor gedaan.”

Wat was moeilijk?
“De rechercheurs hadden de dader, nogal een patser, vanaf dag één op de korrel. Dat gegeven moest ik omzeilen om het plot spannend te houden. Verder is politiewerk in Nederland niet zo spectaculair als op tv. In dit verhaal valt geen enkel pistoolschot, zit niet één achtervolging. Praktisch gezien was het lastig dat ik niet, zoals schrijvers dat dan doen, in retraite kon. Schrijven moest tussen het aanhoudend gerinkel van de telefoon op kantoor door. Elke keer weer opnieuw beginnen. Daardoor slopen er continuïteitsfoutjes in. Dan schreef ik eerst over modderige akkers en later dat de dader het lijk niet kon begraven omdat de bodem bevroren was. Gelukkig hebben we dat allemaal keurig hersteld.”

Zouden bedrijfsjournalisten dit vaker moeten doen, thrillers schrijven?
“Het is prachtig werk. Realistische thrillers lopen wel in de papieren. Vooral degelijke research is tijdrovend. Als we onze fantasie iets meer de vrije loop mogen laten, kan het sneller. Sowieso zie ik dat we vaker lange verhalen schrijven, waarin we ons meer literaire vrijheid veroorloven. Zelf spreekt de verdieping mij wel aan. Als lezer én als maker. Lekker in een flow schrijven zonder dat je bent gebonden aan een maximum aantal woorden. Heerlijk.”

Wat vond de opdrachtgever van Dwaalsporen?
“Politievoorlichter Ernest had de thriller in één keer uitgelezen. Iets wat hij normaal nooit doet met een boek, zei hij erbij. Een gepensioneerde toprechercheur uit het noorden stuurde warme complimenten. Op zijn Drents: ‘kon minder’.”

Erik Kriek maakte de cover.