Life360

Terwijl ik naar Studio Sport kijk, volgt de oudste naast me op de bank een college. De professor heeft zijn voordracht opgenomen. Hij klinkt als een overspannen smurf want de oudste volgt hem op dubbele snelheid. Terwijl RKC Waalwijk scoort, vraag ik terloops waarom ze op zondagavond een college moet inhalen. Ze grinnikt. ‘Ik heb dit college vrijdagochtend gemist, want ik was brak.’

Dat ik géén idee had waar dochterlief uithing op donderdagnacht, is een pedagogische tekortkoming die zich makkelijk laat herstellen. Met de Life360-app! Veel van mijn vrienden en hun gezinnen gebruiken deze software inmiddels. ‘Heb jij dat nog niet?’, vragen ze me verbaasd op feestjes. ‘Jij bent wel van de gadgets toch?’

Life360 is een zogenaamde tracker–app. ‘Vind eenvoudig de mensen die je liefhebt’, luidt de ondertitel. Gezinsleden zetten het op hun telefoon en je ziet exact waar iedereen uithangt. Dat is verrekte handig, want ook jouw addergebroed gaat eens dronken van de fiets vallen. Ook jouw dochter kan belanden in een garagebox vol kerels met een beperkte interpretatie van wederzijdse instemming. En de app heeft nog meer handige knopjes. Je kunt vrienden aanmoedigen om veiliger te rijden als ze een afstand tussen a en b te snel afleggen. En je kunt zien dat hun telefoonbatterij leeg raakt.

Mensen die ik tot mijn beste vrienden reken, zijn tevreden gebruikers van deze app. Hun kinderen vinden het prima, zeggen ze. En dat geloof ik, want het zijn beste vrienden. Als ik vraag naar hun beweegredenen, dan krijg ik deze argumenten:

• ‘Het geeft een veilig gevoel.’
• ‘We hebben niets te verbergen voor elkaar.’
• ‘Het is handig want mèt die app mogen ze zelf naar huis fietsen en zonder die app had ik ze moeten ophalen.’
• ‘Ze zetten hun hele leven toch al op Insta en TikTok!’
• ‘Ik wantrouw mijn kinderen helemaal niet, ik wantrouw al die andere mensen.’

De plattelanders melden dat hun kroost moederziel alleen moet fietsen door donkere bossen en langs diepe sloten. Stedelingen voeren aan dat hun kinderen hun weg moeten vinden over gevaarlijk drukke straten en pleinen vol gedrogeerde mannen.

Wat mij benauwt, naast de inbreuk op de privacy, is dat wantrouwen blijkbaar de norm is geworden. Ook niks nieuws onder de zon natuurlijk. Een groeiend aantal mensen gelooft dat wetenschappers feiten verdraaien, dat journalisten onder staatscontrole staan, dat er zoiets bestaat als controlled oposition. Zulk wantrouwen bekijk ik door een vrolijke bril. Zo vind ik het grappig om te zien dat dezelfde lui die Rutte een grote prutser vinden, hem tegelijkertijd in staat achten om een sinister complot van een wereldwijde elite onder de pet te houden. Die houding is vast te laconiek, maar dat relativerende zit nou eenmaal in mijn Sallandse aard.

Mama, geen wijn meer voor papa!

Veel erger vind ik dat dagelijkse wantrouwen. Het hele idee dat onze kinderen niet veilig over straat kunnen. Dat het gevaar overal op de loer ligt. Dat medemensen niet te vertrouwen zijn. Dat jouw kinderen in zeven sloten tegelijk gaan lopen. Zeker als ze gedrogeerd zijn door booswichten die iets hun drankje hebben gedaan. Dat de boze buitenwereld zo erg is, dat je een controle-app installeert op de telefoon van je kinderen. En dat je op die manier jouw eigen wantrouwen, bewust of onbewust, doorgeeft aan een nieuwe generatie. Met de beste bedoelingen uiteraard, daarover geen enkel misverstand, maar toch. Als je vijftien jaar geleden had gehoord over een controle-apparaat dat jouw kinderen monitort, dan had je het toch weggehoond?

Het is tijd voor de grote test. Aan de eettafel breng ik het nieuws neutraal. ‘Wij gaan de Life360-app installeren. Punt.’ Dit waren de reacties:

• ‘Gast, doe niet zo skeer. Ben je wel helemaal lekker?’
• ‘Haha, dan zien we ook waar jij uithangt hè?’
• ‘Let jij nou maar op jezelf ouwe!’
• ‘Mama, geen wijn meer voor papa!’

Tevreden schep ik nog eens op. Ja, ze gaan in sloten fietsen. En misschien lopen ze tegen een verkeerde aan. Maar ik denk dat het wel losloopt. Met de jongste spreken we af dat ze ons een appje stuurt als ze wegfietst. En met iedereen dat ze zich bij nacht en ontij thuismelden. Bij voorkeur door op ons bed te duiken en te vertellen hoe hun avond is geweest.