Marieke van de Academie voor Overheidscommunicatie belde. Of ik gefilmde portretjes wilde maken van drie “gewone” Nederlanders die hun mening geven over overheidscommunicatie. Voor hun (online) Communicatiedag op 25 november. Tuurlijk, fijne vraag.
De onderliggende vraag lag snel op tafel: welke Nederlanders dan? We wilden géén bekende gezichten, géén belangenbehartigers en we kwamen samen tot de conclusie dat “voxpopjes” niet lekker gingen werken. Het idee om briefschrijvers aan Mark Rutte te portretteren, ja dat was tof… maar sneuvelde op de AVG.
Dan komt Marieke op het idee om de talkshowgasten om input te vragen. Deze mensen komen “professioneel praten” op het online symposium. Als we de sprekers nou eens vragen om een burger uit het land mee te nemen? Virtueel, in een filmportretje. Dat klinkt best logisch toch? Een week of twee later hebben de talkshowgasten hun eigen Nederlander aangedragen. Mensen die hopelijk een interessante visie hebben op overheidscommunicatie. Het resultaat (drie filmpjes van 150 seconden) stelt niet teleur.
Zo ontmoet ik Joost, een kunstenaar uit Brabant die zichzelf social designer noemt. In zijn projecten brengt hij ontmoetingen tot stand, vaak tussen mensen die verzorgen en mensen die zorg ontvangen. Joost houdt een vurig pleidooi voor communicatie van mens tot mens. Hij laat prompt zien dat dit echt niet zo ingewikkeld is. Hij maakt een ommetje en voert al snel een goed gesprek met blowende jongeren.
‘Stop systeemdenken’
Sabrina uit Goes komt tot hetzelfde advies als Joost. Stop met systeemdenken en maak overheidscommunicatie menselijk. Haar vertrekpunt is anders dan van de kunstenaar. Als gedupeerde in de Toeslagenaffaire maakte Sabrina mee hoe hard het verlies van de menselijke maat kan toeslaan. Inmiddels gaat het goed met haar. Ze werkt zelfs bij de Belastingdienst, vanuit het idee om goed te doen wat bij haar fout ging.
Tenslotte ontmoet ik Mike uit Amsterdam. Mike stelt zichzelf voor als “the worst fear” van de kijkers. Als een participatiecommando helpt hij bewoners van de K-buurt in de Bijlmer om hun stem te laten horen. Mike heeft een hekel aan paternalisme en roept op om niet voor een gemeenschap te verzinnen wat een gemeenschap zélf kan doen.
De portretjes vallen in de smaak, breken de uitzending (even weg uit de studio) en maken de tongen los in de chat.
Even naar buiten
Misschien is dit een idee voor landelijke talkshows, waar vaak dezelfde experts en opiniemakers opdraven. Laat ze eens een portretje meenemen. Van een drukke ic-verpleegkundige, van een vluchteling in het niemandsland, van iemand die onder een windmolen woont, iemand die graag vuurwerk afsteekt, het maakt eigenlijk niet uit. Jaïr… maar dan niet gemaakt onder die Haagse stolp maar in het land. En natuurlijk passen de verhalen in het straatje van de aandrager, maar dat geeft niet. Het haalt een item uit de bubbel van de talkshow. Dat zou wel eens lekker kunnen werken.
[…] weten? Lees hier een blogje over de achtergronden van deze […]