Disco

‘Ze zeggen dat er negen meisjes zijn gedrogeerd.’ Ha, de jongste komt thuis van de teenage party in de disco waar haar vader en moeder vroeger ook naar toe gingen. Inmiddels schrikken die wakker op de bank, waar we in slaap waren gedommeld tijdens de talkshow.

Het getal van negen maakt ons alert. ‘Hoe weet je dat?’ De oude zus pakt haar mobieltje erbij. Het gaat los in de appgroepen. De daders worden al benoemd. ‘Turken hebben cocaïne in glazen frisdrank gestopt. Ze reden in een witte Porche Ipanema’, weten er een paar. Een paar tieners dringen aan op de deportatie van de gehele bevolkingsgroep.

Als we de jongste doorzagen over de bron van het nieuws, komt ze op het nichtje van een vriendinnetje wiens buurmeisje is onderzocht in het ziekenhuis in Zwolle. ‘Dus je kunt wel zeggen: uit de eerste hand’, zeg ik cynisch vanaf de bank. We hebben een kort gesprekje over het verschil tussen geruchten en feiten. ‘Dat getal van negen is raar. Hoe weten ze dat nu al zo precies?’, concludeert de jongste zelf. We kijken op internet naar P2000-meldingen. Er is een schoorsteenbrand in Raalte-Noord geweest. Verder geen bijzonderheden. We vragen de jongste wat ze zèlf heeft waargenomen. ‘Dat er stiekem werd gerookt op de toiletten.’ Mmm, ongezond, maar daar schrikken we niet van.

De volgende dag, bij de sportvelden en aan de toog, zijn de gedrogeerde teenagers het gesprek van de dag. Het valt me op dat ouders de geruchtenstroom aanzwengelen. Iemand kent een vader die zijn kroost heeft opgehaald bij de disco en die had wel vijf ambulances gezien. Een andere ouder vertelt dat er inmiddels al ze-ven-tien meisjes zijn opgenomen. Zeventien! ‘Het moet toch niet gekker worden.’

Het is volgens mij niet eens een kwestie van rook en vuur. Rond losbandige jongeren zoeken opvoeders vaak naar oorzaken buiten hun kinderen en buiten zichzelf. Momenteel ligt het –uiteráárd- aan de corona. ‘Ze hebben zo lang opgehokt gezeten.’ Meestal volgt dan het stokoude cliché. ‘We zijn zelf ook jong geweest.’

En altijd is er dat dreigende gevaar van buitenaf, dat als slecht weer over onze vruchtbare akkers komt aanwaaien. Dealers, onbezonnen barmannen die drank uitdelen en booswichten die drugs in drankjes doen. Het ligt doorgaans niet aan onze bloedjes zelf. ‘Onze wichter doot det niet’, is een gevleugelde uitdrukking in het dorp waar ik woon.

Een vast ploegje rekels, zonder keet en te veel brand in de broek

In de coronatijd waarde er nog zo’n hardnekkig gerucht door het dorp. Als er op zaterdagavond een harde vuurwerkknal klonk, dan kon de dorpsjeugd naar het bankje fietsen om daar drugs te halen. Als ik het hoor in de kantine, moet ik erom lachen. Maar de verteller kijkt me bloedserieus aan. ‘Het is algemeen bekend hoor.’ Ik meld dat ik als hond-uitlater aardig in de smiezen heb wie er op zaterdagavond vuurwerk afsteken. Een vast ploegje rekels, zonder keet en te veel brand in de broek. Veertien, vijftien jaar zijn ze.

Een week later ontdek ik dat in een dorp verderop, waar mijn ouders wonen, exact hetzelfde verhaal rondwaart. Ook met een vuurwerkknal, drugs en een centraal gelegen tuinbankje. Een “non-urban legend”, concludeer ik. ‘Of rondreizende dealers, met nitraten’, zegt de man die overtuigd is van het waarheidsgehalte van de legende.

Aan de jongste vragen we of ze het leuk heeft gehad, op de teenage party. ‘Jaaaa, superleuk. Lekker dansen en kletsen.’ Ze straalt en we constateren dat het met onze dertienjarige prima gaat. In haar topje en met glinsterende make-up op zien we een flonkering van later. Ze mag de volgende keer weer. Het loslaten is begonnen.

[naschrift: De discotheek laat zondag op Facebook weten dat er “geen ambulances ter plaatse zijn geweest en dat er vanuit de EHBO geen berichten zijn gekomen die wijzen op het (mogelijk) drogeren. Vooralsnog zijn er geen feitelijke aanwijzingen tot ons gekomen die anders doen vermoeden”.]